Voor welke soorten schimmelinfecties worden antischimmels gebruikt?

Antischimmelmiddelen worden veel gebruikt om verschillende infecties veroorzaakt door schimmels te behandelen. Er zijn veel soorten schimmelinfecties. De selectie en het gebruik van antischimmelmiddelen variëren afhankelijk van de locatie van de infectie, het type schimmel en de ernst van de infectie. Over het algemeen worden antischimmelmiddelen voornamelijk gebruikt om schimmelinfecties van de huid, nagels, slijmvliezen en diepe organen te behandelen.
Huidschimmelinfecties zijn een van de meest voorkomende typen en worden meestal veroorzaakt door dermatophytes. Dermatophytes zijn een soort schimmel die kan overleven in het stratum corneum. Veel voorkomende infecties zijn onder meer tinea pedis, tinea cruris, tinea corporis en tinea capitis. Antischimmelmiddelen hebben een goed therapeutisch effect op deze infecties. Topische antischimmelmiddelen zoals clotrimazol en itraconazol kunnen de groei van schimmels effectief remmen, ontstekingen verminderen en de gezondheid van de huid herstellen.
Nagelschimmelinfecties, medisch bekend als onychomycosis, worden veroorzaakt door schimmels die de vingernagels en teennagels binnenvallen. Onychomycosis manifesteert zich meestal als verkleuring, verdikking of brosheid van de nagels en kan er zelfs voor zorgen dat de nagels eraf vallen. Vanwege de speciale structuur van de nagel zijn sterkere antischimmelmiddelen vereist om onychomycose te behandelen. Sommige medicijnen, zoals terbinafine en itraconazol, kunnen oraal worden genomen om onychomycose te behandelen. Hoewel de behandelingsperiode lang is, is het effect significant.
Mucosale schimmelinfecties komen veel voor in de mond, vagina en maagdarmkanaal. De meest voorkomende mucosale schimmelinfectie wordt veroorzaakt door Candida albicans, wat gemakkelijk te vermenigvuldigen is wanneer het menselijke immuunsysteem zwak is, wat orale candidiasis of vaginale candidiasis veroorzaakt. Antischimmelmiddelen zoals fluconazol en nystatine worden vaak gebruikt om deze mucosale infecties te behandelen. Orale medicijnen en actuele zalven kunnen schimmelinfecties effectief regelen en elimineren en helpen de normale functie van het slijmvlies te herstellen.
Diepe orgaanschimmelinfecties zijn ingewikkelder en komen meestal voor bij mensen met een lage immuniteit, zoals AIDS -patiënten en patiënten met kankerbehandeling. Gemeenschappelijke diepe schimmelinfecties omvatten longschimmelinfecties en hematogene verspreide schimmelinfecties. De schimmels die deze infecties veroorzaken, omvatten Aspergillus, Candida en Cryptococcus. Dergelijke infecties vereisen sterkere antischimmelmiddelen, meestal systemische behandelingen, zoals fluconazol, voriconazol en amfotericine B. Vanwege de ernst en complexiteit van diepe schimmelinfecties, moeten behandelplannen meestal worden aangepast aan het type ziekteverwekker, de immuunstatus van de patiënt, en de plaats van infectie.
Bovendien worden sommige antischimmelmiddelen gebruikt om schimmelinfecties te voorkomen, vooral bij risicovolle populaties, zoals patiënten die immunosuppressieve therapie ondergaan of patiënten na orgaantransplantatie. Deze populaties zijn vatbaar voor schimmelinfecties vanwege hun zwakke immuunsysteem. Daarom kunnen antischimmelmiddelen worden gebruikt als een preventieve maatregel om het optreden van schimmelinfecties te verminderen en de gezondheid van patiënten te beschermen.